Oblivion

“Weet je dat niet meer?” vraagt mij moeder. Ik tuit mijn onderlip naar voren, haal mijn schouders op en schud van nee. “Die man was fotograaf en die liep toen ook rond op die set” zegt ze terwijl ze de wortelen schilt. Ik zit op een stoel in de keuken en kijk uit op Memory Lane.

Onbemind

“Een vreemde is een vriend die je nog niet kent” leerde mij een inspirerend theezakje. Haha ja, of een vijand, dacht ik terwijl ik van mijn kop vol goede bedoelingen nipte. Natuurlijk was ik een vat vol liefde, maar ook één vol weergaloos sarcasme. Met beide attributen, zo wist ik, moest ik behoedzaam omgaan.

De Fok

De fok. Ik gebruikte die term de laatste tijd dat het een lieve lust was. Vooral in mijn gedachten was er sprake van een onuitputtelijke voorraad de fok’s: “Waar de fok hou ik me eigenlijk mee bezig?” “Wat de fok moet ik met alles doen?”

Het plan

Het was woensdagavond. E. en ik zaten onder de sterren en de volle maan te midden van een bos op een overvolle tribune. In het gezelschap van mannen met baarden en vrouwen met lange losse haren zaten we geboeid te kijken en luisteren naar de kleine man die het lichtpunt op een halfduister podium vormde.

Natuurlijk

Onder de blakende zon liep ik het zanderige pad af richting zee. Ik deed het traag, maar dat deerde niet. Ik was de haast hier haast vergeten. De zengende hitte zweepte het publiek van zingende krekels op. Alsof ik een stoffige arena betrad en luid tsjirpend werd toegejuicht.

Grip

De deur valt in het slot en ik sluit hem af met drie verschillende sleutels. “Dag huisje” zeg ik nog liefkozend tegen mijn appartement dat ik weer een tijdje verlaat. Bij gebrek aan gezelschap om afscheid van te nemen, speelt animisme al gauw bij me op. Buiten op straat valt de regen met bakken uit de lucht. Het is de eerste dag van de zomer, maar wie durft dat nog te beweren?

Eros en Thanatos

Megan is aan zet. Ze staat op het punt Naomi wat te doen. Dat komt omdat Naomi vanmiddag al het glutenvrije eten van Megans bord stal en nu net ook een geslepen flirterige opmerking maakte over diens vriendje, Jordan. Er wordt plots aan haren getrokken, in het rond geschopt en er worden verhalen heen en weer gegild over wie er beter uitziet, wie beter kan zingen, en wie de beste man in het huis, “The Villa”, heeft gescoord. De andere bewoners staan erbij en ze juichen en lachen.

Buitenstebinnen

Alsof het nooit een keer genoeg is voor die stakker, ligt mijn kleine trolley alweer opengereten op de vloer. Klaar om weer eens nokvol te worden gepropt. Ik blijk zo`n typische handbagagereizigster te zijn geworden.

Hungergames

“Uuhhh…ik heb vandaag alleen nog maar wat havermout en een banaan op… Terwijl ik dit tegen mijn moeder zeg, denk ik: Wtf, Jasmine, wat is de boodschap dan? Wil je aandacht? Je kan toch zelf ook wel verzinnen dat je wat in je mond moet stoppen?
Vaak genoeg heb ik mentaal met mijn ogen gerold wanneer weer eens een medevrouw moest zeggen “hoe vol ze wel niet zat” of “dat ze alleen maar een korrel zout had gegeten vandaag” terwijl ik dan mijn derde maaltijd in een etmaal wilde plegen zonder al te veel ophef.

Onmacht der gewoonte

Ik doe dit altijd, denk ik bij mezelf. Terwijl ik de dagelijkse yoghurt met fruit sta te bereiden, betrap ik mezelf erop dat ik het laatste schijfje banaan niet in de kom doe, maar apart opeet. Weer. Het is gewoonte. Ik heb er geen echte verklaring voor. Misschien komt het door m’n onvermogen om bindende keuzes te maken.Ik ben van het principe “liever van alles een beetje”. Mijn leven is een tapasschotel.